...........

وقتی برای اولین بار از یه جاده داری میری هیچ وقت نمیدونی پشت پیچهای تندش

پشت تونل های تاریکش چی در انتظارته..

ولی همیشه باید جلوبری 

تو جاده ی یک طرفه حتی اگه بخوای هم اجازه ی برگشت نداری

اما هنوزم میشه برای اونایی که دارن میان از تصویر پشت کوه و پیچ تند قصه گفت....

.

.

.

.

.وقتی پیش همیم قدر با هم بودن رو نمیدونیم

وقت دوری میشه فهمید اونی که رفته چقدر از وجودتو کنده و با خودش برده

چقدرشو برای خودت باقی گذاشته...

مرا ببخش...

این ابرها را

من در قاب پنچره نگذاشته ام

که بردارم.

اگر آفتاب نمی تابد

تقصیر من نیست

با این همه شرمنده توام

خانه ام

در مرز خواب و بیداری ست

زیر پلک کابوس ها

مرا ببخش اگر دوستت دارم

و کاری از دستم بر نمی آید.